Ομοιοπαθητική

Ομοιοπαθητική είναι η ιατρική επιστήμη που θεραπεύει μόνιμα τις ασθένειες ισχυροποιώντας το αμυντικό σύστημα του ίδιου του οργανισμού. Συμπερασματικά δεν στοχεύει να αποδυναμώσει την αιτία που προκαλεί την αρρώστια, αλλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να κυριαρχήσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα στην μάχη ενάντια στο παθογόνο αίτιο. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα έχει ακριβώς σχεδιαστεί από τον ουράνιο κατασκευαστή μας να λειτουργεί κατ’αυτόν τον τρόπο, δηλαδή να κυριαρχεί από μόνο του στην αρρώστια, και κατά την διάρκεια της πολιορκίας δηλαδή κατά την διάρκεια της προσπάθειάς του να νικήσει, αυξάνεται η θερμοκρασία του σώματος γνωστή ως πυρετός. Δηλαδή ο πυρετός είναι απαραίτητη θεραπευτική αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού προς την επιβίωσή μας. Σκεφτείτε πως αν δεν υπήρχε το αμυντικό μας σύστημα και κατ’επέκταση ο πυρετός τότε τα μικρόβια θα έβρισκαν πρόσφορο έδαφος να κυριαρχήσουν, και το ανθρώπινο είδος θα εξαφανιζόταν. Από την άλλη όμως πλευρά η ύπαρξη των μικροοργανισμών έχει και ευεργετική δράση γιατί μια μικροβιακή επίθεση στον ανθρώπινο οργανισμό επιτρέπει την προσαρμογή του αμυντικού μας συστήματος με την δημιουργία καινούργιων αντισωμάτων τα οποία με την σειρά τους ισχυροποιούν ακόμα περισσότερο το αμυντικό σύστημα έτσι ώστε μια μελλοντική μικροβιακή επίθεση να αποκρούεται από τον οργανισμό μας σε ελάχιστο χρόνο. Με λίγα λόγια μετά τον πυρετό γινόμαστε πιο ισχυροί από πριν και δεν αρρωσταίνουμε ξανά για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι που η φύση αποφασίσει ότι πρέπει να μας ισχυροποιήσει πάλι με ένα καινούργιο γενετικά είδος μικροβίων. Η ανωτέρω περιγραφή αφορά τον απόλυτα υγιή οργανισμό και ακριβώς σε αυτήν την αρχή στηρίζεται η θεραπεία της ομοιοπαθητικής. Δηλαδή με την ομοιοπαθητική βοηθούμε το αμυντικό μας σύστημα να κυριαρχήσει στην μάχη που δίνει με την αρρώστια μέσω του πυρετού. Αυτό ακριβώς είναι η ομοιοπαθητική. Όμως σήμερα με την κυριαρχία των χημικών φαρμάκων συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο της φυσικής θεραπευτικής πορείας. Δηλαδή τα πολλά χημικά φάρμακα που αναγκάζεται κάποιος άνθρωπος να πάρει από την αρχή της γέννησής του καταστέλλουν το ανοσοποιητικό του σύστημα αντί να το ισχυροποιούν και επιτρέπουν στα μικρόβια να μεταλλάσσονται να γίνονται δηλαδή πιο ανθεκτικά στα χημικά φάρμακα και εμείς να χρειαζόμαστε κάθε χρόνο πολύ πιο ισχυρά χημικά φάρμακα για να γίνουμε καλά και από την άλλη πλευρά η αρρώστια δεν νικιέται ποτέ. Θα έχετε άλλωστε ακούσει για την φυματίωση που μετά την ανακάλυψη της πενικιλίνης το ανθρώπινο γένος είχε πιστέψει πως θα είχε εξαφανιστεί, αλλά σήμερα επανέρχεται δριμύτερη τόσο αυτήν όσο και άλλες λοιμώδεις ασθένειες. Το γεγονός λοιπόν που η οποιαδήποτε ασθένεια δεν μπορεί να νικηθεί οριστικά οφείλεται αφενός στην αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος κυρίως από την κατάχρηση των χημικών φαρμάκων και αφετέρου στην σταδιακή μείωση της προσαρμοστικότητας του, δηλαδή της ανικανότητάς του να δημιουργεί αντισώματα δια μέσου του πυρετού. Ο οργανισμός έχει δημιουργήσει διαφορετικές γραμμές άμυνας με σκοπό να προστατέψει τα σημαντικά εσωτερικά του όργανα όπως είναι η καρδιά, τα νεφρά, οι πνεύμονες κ.λ.π. Έτσι μια μικροβιακή προσβολή του αναπνευστικού συστήματος θα πλήξει πρώτα π.χ. τις αμυγδαλές μας οι οποίες με την διόγκωσή τους την πρόκληση πυρετού και ίσως πύου τοπικά δεν θα επιτρέψουν στον μικροβιακό εισβολέα να εισχωρήσει στον πνεύμονα μας. Το ίδιο και στο ουροποιητικό μας σύστημα. Η εισβολή θα σταματήσει αρχικά στην ουρήθρα μας προστατεύοντας τα νεφρά και τα γεννητικά μας όργανα. Τι γίνεται όμως όταν εμείς απαγορεύσουμε το αμυντικό μας σύστημα να αντιδράσει με πυρετό προσφέροντάς του απλόχερα αντιβίωση για να σκοτώσουμε τα μικρόβια που έτσι και αλλιώς επιτελούσαν το έργο τους στην φυσική προσπάθεια του οργανισμού να ισχυροποιηθεί? Τότε ανακουφιζόμαστε βραχυπρόθεσμα αλλά μακροπρόθεσμα ανοίγουμε την είσοδο του οργανισμού μας (παραλύοντας την πρώτη γραμμή άμυνας)ώστε να εισχωρήσει η διαταραχή σε πιο εσωτερικά όργανα δηλαδή από τις αμυγδαλές στον πνεύμονα με την εκδήλωση βήχα, βρογχικού άσθματος, πνευμονίας και από την ουρήθρα στα νεφρά ή στα γεννητικά όργανα με την εκδήλωση πυελονεφρίτιδας, κολπίτιδας κ.λ.π. Το ωραίο σε όλα αυτά είναι ότι ενώ παραλύουμε την πρώτη άμυνα του οργανισμού μας και σπρώχνουμε την διαταραχή σε πιο βαθιά όργανα συνεχίζουμε να δίνουμε χημικά φάρμακα για χρόνια τόσο σε ενήλικες όσο και σε παιδιά που έχουν ένα ανοσοποιητικό σύστημα που αναπτύσσεται. Όταν το ανοσοποιητικό σύστημα βρεθεί σε δυσχερή θέση λόγω της καταπίεσης του από τα πολλά χημικά φάρμακα θα είναι πια ανίκανο να ισορροπήσει, και τότε η κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη θα δημιουργηθούν ανατομικές βλάβες και από εκεί και πέρα θα ξεκινήσουν οι χρόνιες παθήσεις. Και όταν αναπτυχθούν οι χρόνιες παθήσεις και που είναι τόσες πολλές που δεν αξίζει να τις αναφέρω, τότε επιλέγουμε την καλύτερη θεραπευτική αντιμετώπιση για μας και τα παιδιά μας δηλαδή πάλι χημικά φάρμακα πολύ πιο ισχυρά από πριν ικανά τώρα να κάνουν βλάβες με τις παρενέργειές τους σε άλλα όργανα όπως το συκώτι αλλά με την διαφορά ότι επιλέγουμε να μας δώσει τα δηλητήρια αυτά ο ειδικός δηλαδή αν πρόκειται για ρευματοειδή αρθρίτιδα ο ρευματολόγος, αν πρόκειται για βρογχικό άσθμα ο πνευμονολόγος ή ο παιδίατρος, αν πρόκειται για θλίψη ή κατάθλιψη ο ψυχίατρος και ούτω καθ’εξής. Από κει και πέρα παίρνουμε τα φάρμακα για όλη την υπόλοιπη σύντομη ζωή μας και γυρίζουμε από τον έναν ειδικό στον άλλον επειδή η αρχική μη θεραπευμένη διαταραχή θα προκαλέσει διαταραχή σε κάποιο άλλο όργανο ή όργανα. Τότε φτάνουμε στο σημείο να μην γνωρίζουμε πιο φάρμακο πρέπει να παίρνουμε το πρωί πιο πριν το φαγητό πιο για την χοληστερίνη και πιο για το ζάχαρο γιατί είναι τόσα πολλά. Συμπερασματικά αυτοί που επωφελούνται από την ανθρώπινη παρακμή είναι οι φαρμακευτικές εταιρείες που θησαυρίζουν. Ίσως όμως κάποιοι από εμάς κατανοούν την φαρμακευτική χημική κερδοσκοπία και στρέφονται κάποια στιγμή προς την ομοιοπαθητική ακριβώς γιατί έχουν ακούσει πως πρόκειται για αφάρμακη ιατρική. Μπορεί όμως η ομοιοπαθητική να βοηθήσει την θεραπευτική πορεία όλων των ανθρώπων προς την απόλυτη υγεία? Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Η ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει μέχρι του σημείου που δεν έχουν προκληθεί ανατομικές βλάβες στον οργανισμό. Δηλαδή π.χ. εάν ένας καπνιστής έχει προκαλέσει εμφύσημα στον πνεύμονά του δηλαδή μια περιοχή όπου δεν γίνονται πια οι φυσιολογικές ανταλλαγές αερίων οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα τότε η ομοιοπαθητική δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα γι’αυτόν. Όμως από τι εξαρτάται ο χρόνος αποθεραπείας? Η θεραπευτική πορεία εξαρτάται από το βάθος της διαταραχής, την πολυπλοκότητα της νόσου και το είδος της διαταραχής. Δηλαδή η θεραπεία μιας δερματίτιδας που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή άμυνας είναι πιο σύντομη από την θεραπεία μιας ορμονικής διαταραχής όπως είναι η διαταραχή του έμμηνου κύκλου της γυναίκας που συγκριτικά είναι πιο βαθιά διαταραχή. Μια ρευματοειδή αρθρίτιδα απαιτεί πολύ χρόνο και υπομονή τόσο από τον πάσχοντα όσο και από τον θεραπευτή γιατί είναι μια βαθιά διαταραχή των αρθρώσεων που βρίσκονται στα εσωτερικά στρώματα του οργανισμού. Με τον όρο πολυπλοκότητα της νόσου αναφέρομαι στο εάν κάποιος πάσχει από μία μόνο διαταραχή ή συνυπάρχουν πάνω από μια και κατ’επέκταση ο οργανισμός είναι πιο σοβαρά απορυθμισμένος. Με τον όρο είδος της διαταραχής αναφέρομαι στο εάν η νόσος αφορά το σώμα, το συναίσθημα ή το πνεύμα του ανθρώπου. Ως περισσότερο δύσκολες και αργές θεραπευτικά είναι τα νοσήματα του νευρικού συστήματος. Και σ’αυτήν την περίπτωση όμως το κέρδος είναι μεγάλο γιατί με την ομοιοπαθητική «κλειδώνεται» η πάθηση μένει σταθερή και δεν χειροτερεύει περαιτέρω. Όμως ακόμα και στις χρόνιες διαταραχές μετά από μακροχρόνια θεραπεία μπορεί το ανοσοποιητικό σύστημα να αντιδράσει κάνοντας πυρετό. Εάν συμβεί αυτό τότε η διαταραχή θα περάσει από τα βαθύτερα σε πιο επιφανειακά στρώματα όπως είναι το δέρμα σε πρώτη φάση και σε δεύτερη φάση θα εξαφανιστεί και από κει. Αυτήν είναι και η θεραπευτική πορεία της ομοιοπαθητικής, δηλαδή η μετακίνηση της διαταραχής από τα βαθύτερα προς τα πιο επιφανειακά στρώματα και τέλος η οριστική εξαφάνισή της. Ακριβώς το αντίθετο κάνει η χημική θεραπεία δηλαδή μετακινεί την βλάβη από την επιφάνεια σε βαθύτερα στρώματα του οργανισμού.

Το ιδανικότερο αποτέλεσμα με την ομοιοπαθητική θεραπεία θα έρχονταν όταν κάποιος δεν έκανε παράλληλη χρήση άλλων φαρμάκων. Επειδή όμως αυτό είναι σχεδόν αδύνατο στην σημερινή εποχή, μπορεί κάποιος να ξεκινήσει ομοιοπαθητική με ταυτόχρονη χρήση και άλλων χημικών φαρμάκων με σκοπό βέβαια την σταδιακή ελάττωση τους στο μέλλον όσο ισχυροποιείται το ανοσοποιητικό του σύστημα. Φυσικά η παράλληλη θεραπεία έχει ως συνέπεια να αργοπορεί το θεραπευτικό αποτέλεσμα. Ο μέσος χρόνος πλήρους αποθεραπείας για κάποιον που κάνει αποκλειστικά και μόνο ομοιοπαθητική θεραπεία είναι έξι μήνες σταδιακής βελτίωσης. Δηλαδή τον πρώτο μήνα έχουμε βελτίωση 10%, τον δεύτερο μήνα 20% και τον 6^ο μήνα περίπου 90%. Μπορεί ακόμα κατά την διάρκεια της θεραπευτικής πορείας ο θεραπευόμενος να χρειαστεί πάνω από μία συνταγή ανάλογα με την αντίδραση του οργανισμού του. Η βασική αρχή όμως παραμένει αναλλοίωτη δηλαδή το ένα και μοναδικό φάρμακο που επιλέχτηκε από τον θεράποντα με βάση την ιδιοσυγκρασία του ασθενούς είναι το κατάλληλο να θεραπεύσει.

ΕΠΙΠΕΔΑ ΥΓΕΙΑΣ

Το αμυντικό μας σύστημα κάθε δεδομένη στιγμή κατά την διάρκεια της ζωής μας είναι περισσότερο ή λιγότερο καταπιεσμένο. Στους ανθρώπους που είναι λιγότερο καταπιεσμένος ο οργανισμός τους είναι ακόμα δυνατός παρά την περιστασιακή χρήση χημικών φαρμάκων και αντιδράει στους μικροβιακούς εισβολείς με πυρετό. Συνήθως οι άνθρωποι αυτός κρυολογεί με πυρετό φυσιολογικά 1-2 φορές τον χρόνο. Αυτήν είναι και η περίπτωση ανθρώπου που οποιαδήποτε διαταραχή του συμβεί εάν κάνει ομοιοπαθητική θα θεραπευτεί σε πολύ σύντομο χρόνο. Εάν όμως, όπως συνήθως συμβαίνει, ο άνθρωπος αυτός δεν κάνει ομοιοπαθητική και λόγω προδιάθεσης ή λόγω κάποιου στρες ή άσκοπης χρήσης φαρμάκων καταπιεστεί το αμυντικό του σύστημα τότε ο οργανισμός αυτός θα πέσει σε μια κατάσταση που θα σταματήσει να αντιδράει στους μικροβιακούς εισβολείς. Με λίγα λόγια θα σταματήσει να κάνει πυρετό. Και ενώ ο ίδιος θα πλέει σε πελάγη ευτυχίας επειδή θα πιστεύει πως είναι καλά ακριβώς επειδή δεν κάνει πυρετό, από την άποψη της ομοιοπαθητικής ξεκινά να είναι μια δύσκολη περίπτωση να θεραπευτεί αλλά ακόμη δεν είναι αθεράπευτη περίπτωση. Απλά η περίπτωση αυτή θα πάρει πολύ περισσότερο χρόνο να γίνει καλά δηλαδή για να ξαναγυρίσει ο οργανισμός αυτός σε κατάσταση που να κάνει μόνος του πυρετό. Εάν τώρα στον καταπιεσμένο οργανισμό που δεν κάνει πυρετό από χρόνια προστεθεί μια εκφυλιστική νόσος όπως π.χ. μια ρευματοειδή αρθρίτιδα ή μια νεφρική ανεπάρκεια τότε ο οργανισμός αυτός οδεύει καθημερινά προς μια σταθερή επιδείνωση, ακριβώς επειδή το καταπιεσμένο του αμυντικό σύστημα είναι τόσο αδύνατο που δεν καταφέρνει να αντισταθεί καθόλου στην εισβολή της νόσου. Αυτός ο οργανισμός είναι πολύ δύσκολο να ανακάμψει πλήρως ακόμα και με την ομοιοπαθητική. Μπορεί όμως η ομοιοπαθητική σε αυτή την περίπτωση να σταματήσει την φθίνουσα πορεία της νόσου και ο άνθρωπος να μάθει να ζει π.χ. με μια νεφρική ανεπάρκεια που όμως το σίγουρο είναι πως δεν θα καταλήξει σε αιμοκάθαρση. Εάν τώρα ο προαναφερθείς οργανισμός, ο πολύ καταπιεσμένος οργανισμός, επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο με χημικά φάρμακα φτάνει σε μια κατάσταση αδυναμίας που δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς υποστηρικτικά μέσα όπως είναι οι μπουκάλες οξυγόνου, τα μηχανήματα αιμοκάθαρσης και οι συχνές εισαγωγές στα νοσοκομεία. Σε αυτό το τελευταίο στάδιο η ομοιοπαθητική μπορεί να προσφέρει μόνο παρηγορητική θεραπεία η οποία σχετίζεται και με τον ξεπεσμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Άνθρωποι σε αυτό το τελευταίο στάδιο της ζωής τους είναι ανήμποροι να αυτοεξυπηρετηθούν, αδύνατον να αναγνωρίσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα και δεν έχουν την δύναμη να περπατήσουν μέχρι το μπαλκόνι του σπιτιού τους. Όπως καταλαβαίνεται μέχρι τώρα η ομοιοπαθητική δεν στοχεύει να θεραπεύσει ασθενείς αλλά να ισχυροποιήσει το αμυντικό σύστημα συμπαρασύροντας έτσι την ασθένεια σε μια καλύτερη κατάσταση υγείας. Κύριος και επιθυμητός στόχος της ομοιοπαθητικής είναι να φέρει τον καταπιεσμένο οργανισμό σε κατάσταση που να μπορεί να κάνει πυρετό. Εάν το καταφέρει αυτό, έχει επιτύχει τον στόχο της. Ο ρόλος της γίνεται δύσκολος και χρονοβόρος στην 3^η περίπτωση του καταβαρημένου οργανισμού. Εκεί στόχος της είναι να σταματήσει την επιδείνωση. Δεν μπορεί να προσφέρει θεραπευτικό αποτέλεσμα στην 4^η και τελευταία περίπτωση.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΡΑ ΣΤΟΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ

Η πρώτη ύλη για την παρασκευή του ομοιοπαθητικού φαρμάκου προέρχεται κατά 70% από φυτά τα οποία συλλέγονται την άνοιξη μια ηλιόλουστη ημέρα μετά από βροχή ώστε να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα να μην υπάρχει μόλυνση, το 20% από ορυκτά και το 10% από προϊόντα ασθενειών όπως της σύφιλης, της βλεννόρροιας, της φυματίωσης. Στην δεύτερη φάση οι ανωτέρω ουσίες θα υποστούν την διαδικασία της δυναμοποίησης και της ταυτόχρονης κρούσης. Η πρώτη ύλη διαλύεται χιλιάδες σε διαδοχικά δοχεία με νερό ενώ ταυτόχρονα κρούεται δηλαδή δονείται. Λόγω των χιλιάδων αραιώσεων το τελικό διάλυμα δεν έχει ούτε ένα μόριο της αρχικής ουσίας και λόγω των κρούσεων το διάλυμα αποκτά θεραπευτική δράση ενώ συγχρόνως μηδενίζεται η τοξικότητά του. Κατά την διάρκεια των κρούσεων το διάλυμα αποκτά μια συχνότητα, την δονητική συχνότητα. Έτσι το ομοιοπαθητικό φάρμακο είναι μια μορφή ενισχυμένης ενέργειας που έχει την ικανότητα να επηρεάζει το δυναμικό επίπεδο του οργανισμού και να θεραπεύει. Το κάθε φυτό ή ορυκτό που επιλέγεται έχει κάποιες ιδιότητες που παραμένουν αναλλοίωτες μετά την παρασκευή του ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Αυτό λοιπόν που λέμε ευαισθησία ενός ατόμου δεν είναι τίποτε άλλο από τον συντονισμό που γίνεται ανάμεσα στο άτομο και στην ουσία. Η επιλογή του κατάλληλου κάθε φορά ομοιοπαθητικού φαρμάκου γίνεται βάση των ξεχωριστών ιδιοτήτων της ουσίας. Αυτές ακριβώς οι ιδιότητες είναι πανομοιότητες με της ξεχωριστές ιδιότητες του κάθε ατόμου και έτσι το ομοιοπαθητικό φάρμακο συντονίζεται με τον οργανισμό όπως το κλειδί με την κλειδαριά. Περίπου 3 ημέρες μετά την λήψη του ομοιοπαθητικού φαρμάκου στους ανθρώπους που βρίσκονται στην 1^η περίπτωση των επιπέδων υγείας γίνεται η λεγόμενη ομοιοπαθητική αντίδραση. Δηλαδή το πρόβλημα που τους απασχολεί π.χ. ο πονοκέφαλος γίνεται περισσότερο έντονος για λίγες ώρες. Από την επόμενη όμως μέρα το πρόβλημά τους αρχίζει να βελτιώνεται σταδιακά. Στην δεύτερη περίπτωση επιπέδου υγείας μπορεί να γίνει μια ήπια ή μια αργοπορημένη αντίδραση. Στην 3^η περίπτωση των επιπέδων υγείας δεν θα γίνει καθόλου ομοιοπαθητική αντίδραση εκτός εάν μετά από πολύ καιρό δυναμώσει το αμυντικό σύστημα και ο οργανισμός βρεθεί σε ένα ανώτερο επίπεδο υγείας. Στην 4^η περίπτωση έρχεται η βελτίωση χωρίς καθόλου επιδείνωση το οποίο είναι πολύ αρνητικό σημάδι στην πορεία της νόσου. *** Στην 1^η περίπτωση επιπέδων υγείας μπορεί να υπάρχει οποιαδήποτε χρόνια ασθένεια όπως π.χ. διαβήτης, σκλήρυνση κατά πλάκας, φυματίωση, καρκίνος. Στην πρώτη κατηγορία όλες αυτές οι ασθένειες είναι δυνητικά θεραπεύσιμες. Αλλά από την καθημερινή μου εμπειρία αυτοί οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να θεραπευτούν, φορτώνουν τον οργανισμό της με τόσα πολλά χημικά φάρμακα που καταλήγουν να υποπέσουν στην 3^η περίπτωση επιπέδων υγείας και να γίνουν θεραπεύσιμες πια. Μπορεί όμως όταν ο ασθενής, έστω και σε αυτήν την 3^η περίπτωση, απευθυνθεί στην ομοιοπαθητική να αυξήσει το προσδόκιμο της επιβίωσης του πέρα από κάθε προσδοκία. Πολλοί άνθρωποι αυτής της κατηγορίας κάνουν το μεγάλο λάθος να θεωρούν ότι η κατάσταση της υγείας τους βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με κάποιον ασθενή της 1^ης κατηγορίας. Συγκρίνοντας λοιπόν τον εαυτό τους καταλήγουν στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η ομοιοπαθητική ή ο γιατρός είναι ανίκανος να τους θεραπεύσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα όπως εκείνοι θα επιθυμούσαν και γιαυτό τον λόγο ξαναγυρίζουν στα χημικά φάρμακα χωρίς καν να συμβουλευτούν τον ομοιοπαθητικό γιατρό για τις εσφαλμένες σκέψεις τους. Άλλοι πάλι, αφού γίνουν καλά απευθύνονται σε άλλους γιατρούς τους οποίους θεωρούν πιο ειδικούς για την περίπτωση της υγείας τους ξεχνώντας ότι η ομοιοπαθητική είναι ολιστική θεραπεία που στοχεύει να ανεβάσει το επίπεδο της υγείας τους. Έτσι λοιπόν ενώ μέχρι τότε η ομοιοπαθητική τους πρόσφερε μια καλύτερη υγεία από αυτήν που είχαν και ενώ αυτοί θα έπρεπε να συνεχίσουν τις επισκέψεις στον ομοιοπαθητικό γιατρό για να ανεβάσουν ακόμα το επίπεδο υγείας τους, παίρνουν χημικά φάρμακα και εμβόλια με αποτέλεσμα ενώ μέχρι τότε η ομοιοπαθητική να τους είχε κάνει ένα βήμα εμπρός, αυτοί να κάνουν 2 βήματα πίσω και να βρίσκεται ο οργανισμός τους σε πολύ χειρότερη κατάσταση από πριν. Άλλοι πάλι έχουν αποκτήσει μια τέτοια δυνατή εξάρτηση με το χημικό φάρμακο που αρνούνται να το διακόψουν ακόμα και όταν ο ομοιοπαθητικός γιατρός τους διαβεβαιώνει πως δεν τους προσφέρει πια κανένα καλό. Σκεφτείτε τώρα τους ανθρώπους με καρκίνο, όπου ο οργανισμός τους βρίσκεται στην 1^η περίπτωση επιπέδου υγείας και που είναι ομοιοπαθητικά θεραπεύσιμος. Αυτοί οι άνθρωποι υποβάλλονται σε χειρουργικές επεμβάσεις αφαίρεσης του όγκου καθώς και πολλαπλές χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες. Το μόνο σίγουρο με αυτούς είναι ότι όχι μόνο δεν θεραπεύεται ο καρκίνος αλλά με όλες τις παραπάνω διαδικασίες πέφτει τόσο τόσο χαμηλά η δυναμικότητα της άμυνάς τους που καταλήγουν σε σύντομο χρόνο να κάνουν μεταστάσεις και ξανά χειρουργεία και ξανά χημειοθεραπείες. Και ενώ όταν επισκέπτονται τον ομοιοπαθητικό ιατρό μια τρομερή δυσπιστία για τους χειρισμούς του, παραδίδονται άνευ όρων στους χειρισμούς των επεμβάσεων και των χημειοθεραπειών μη μπορώντας να κατανοήσουν αυτό το απλό πράγμα, ότι το αμυντικό τους σύστημα θα εξασθενίσει υπερβολικά. Τέλος αισθάνονται καλά όταν τους «χαϊδεύουν τα αυτιά» λέγοντάς τους ότι πάνε καλά. Αλλά και όταν γίνονται οι μεταστάσεις πάλι δεν τολμούν να ρωτήσουν τι δεν πήγε καλά αφού έκαναν ότι τους είπαν. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντί να έχουν την φυσιολογική επιθυμία να γίνουν καλά είναι τόσο ευχαριστημένοι να κάνουν εξετάσεις αίματος, αξονικές, μαγνητικές κτλ. Και όσο πιο ακριβές είναι οι εξετάσεις τόσο περισσότερο ευχαριστημένοι είναι ίσως επειδή εσφαλμένα νομίζουν πως με αυτόν τον τρόπο θα βρουν την αιτία της πάθησής τους. Δυστυχώς όμως δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι όλες οι παραπάνω απεικονιστικές εξετάσεις δείχνουν ανατομικές βλάβες του οργανισμού. Π.χ όταν κάποιος έχει ήδη πάθει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, η απεικόνιση του εγκεφάλου του θα δείξει πιθανόν κάποιο αιμάτωμα (στις ανατομικές βλάβες). Τότε και μόνο τότε ενδείκνυται η χειρουργική θεραπεία η οποία θα αποσυμπιέσει τον εγκέφαλο από το αιμάτωμα. Όμως ο άνθρωπος ξεκινάει να αρρωσταίνει πολύ πιο πριν δημιουργηθούν οι ανατομικές βλάβες και όταν αυτές δημιουργήθηκαν είναι πολύ αργά να μιλάμε για θεραπεία. Η ομοιοπαθητική λοιπόν προσφέρει θεραπεία, δηλαδή επαναφορά στην αρχική υγιή κατάσταση, στο κρίσιμο διάστημα που κάποιος αρχίζει να μην νοιώθει καλά μέχρι να δημιουργηθούν ανατομικές βλάβες. Όσο για τις εξετάσεις αυτές δεν είναι καθόλου αναγκαίες για την ομοιοπαθητική. Η μόνη απαραίτητη οικονομική εξέταση είναι η ηλεκτροφόρηση πρωτεϊνών η οποία δείχνει την κατάσταση της υγείας του καθενός μας. Αυτή η εξέταση είναι οδηγός ώστε να σιγουρευτούμε ότι ένας οργανισμός βελτιώθηκε.

ΜΠΟΡΕΙ Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΩΣ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ;

H ομοιοπαθητική είναι η κατεξοχήν προληπτική ιατρική. Οι περισσότεροι άνθρωποι γεννιούνται με μια προδιάθεση από τους γονείς τους σε συγκεκριμένες παθήσεις π.χ. αν η μητέρα μιας γυναίκας έπασχε από καρκίνο του μαστού έχει και η ίδια πολλές πιθανότητες να αναπτύξει κάποια στιγμή της ζωής της την ίδια ασθένεια. Εάν ο πατέρας κάποιου άνδρα έπασχε από κατάθλιψη τότε είναι πολύ πιθανόν και ο ίδιος κάποια στιγμή να γίνει επιρρεπής προς την κατάθλιψη. Το ίδιο μπορούμε να πούμε για ένα σωρό άλλες παθήσεις όπως της καρδιάς, των νεφρών, των αγγείων κ.λ.π. Σκεφτείτε ότι τα παιδιά των τοξικομανών γεννιούνται με την προδιάθεση προς οποιοειδείς ουσίες. Για να εκδηλωθεί όμως ως ασθένεια μια προδιάθεση που είναι γραμμένη στον γενετικό μας κώδικα, θα πρέπει να καταπιεστεί το αμυντικό μας σύστημα συνήθως από κάποιο σοκ που τις περισσότερες φορές είναι ψυχικό. Με απλά λόγια μια μεγάλη στεναχώρια. Η στεναχώρια, η προσβολή, ο εξευτελισμός βέβαια επιδρά διαφορετικά στους ανθρώπους. Δηλαδή στα ανοιχτά άτομα η στεναχώρια εξωτερικεύεται με φωνές ή βρισιές, στα οξύθυμα άτομα με διάθεση προς φιλονικία, στα ζηλότυπα άτομα με εκρήξεις ζήλιας. Τα κάπως κακεντρεχή άτομα με πολύ γλυκό τρόπο τρόπο θα πουν κουβέντες που θα πληγώσουν και τα κλειστά άτομα θα απορροφήσουν την στεναχώρια σαν σφουγγάρι. Όπως κατανοείται λοιπόν τα κλειστά άτομα είναι περισσότερο επιρρεπή από τα άλλα ακριβώς επειδή δεν εξωτερικεύουν τον εσωτερικό τους κόσμο να αρρωστήσουν και φυσικά να εκδηλώσουν πιο εύκολα την προδιάθεσή τους προς την αρρώστια. Όπως όμως γνωρίζεται δεν είναι τα μόνα άτομα που αρρωσταίνουν ακριβώς γιατί το stress είναι πολυπαραγοντικό. Μπορεί δηλαδή ένα ευέξαπτο άτομο να ισορροπεί με το περιβάλλον του με εκρήξεις οργής ή θυμού αλλά δεν θα μπορούσε να αντέξει την πίεση που θα του προκαλούσε μια επαγγελματική αποτυχία ή ανικανότητα π.χ. να πληρώσει τις δόσεις του δανείου ή ο χαμός ενός προσφιλούς του προσώπου. Όσο για τα ζηλότυπα άτομα αρκεί μια κίνηση ή ένα νεύμα του συντρόφου τους να ερμηνευτεί ως ύποπτη κίνηση απάτης και να ξεκινήσει μια διαδικασία αρρωστημένων σκέψεων που θα αρρωστήσει σωματικά το άτομο. Άλλωστε τα ζηλότυπα άτομα ενώ είναι ανοιχτά με τους άλλους δεν εξωτερικεύουν ποτέ τις σκέψεις ζήλιας τους. Άρα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο κανένας δεν ξεφεύγει από την διαδικασία της αρρώστιας. Το θέμα όμως είναι ότι εάν αυτά τα άτομα που έχει κυριαρχήσει μέσα τους η θλίψη ή δεν μπορούν να σηκώσουν με τίποτα τα προσβλητικά λόγια ή ακόμα τα ζηλότυπα άτομα πριν αρρωστήσουν κάνουν ομοιοπαθητική τότε θα ισορροπήσει ο ψυχικός τους κόσμος με το περιβάλλον τους και θα βλέπουν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα. Οι εύθικτοι θα ξεκινήσουν να κατανοούν ότι τα λόγια που μέχρι πρότινος τους έθιγαν δεν ειπώθηκαν με προσβλητικό τρόπο ή τουλάχιστον δεν απευθύνονταν στους ίδιους προσωπικά. Τα κλειστά άτομα θα ξεκινήσουν να κάνουν περισσότερες παρέες και θα αρχίσουν να μιλούν για τα προσωπικά τους και τα ζηλότυπα άτομα θα κατανοήσουν το όριο της προσωπικής ελευθερίας που πρέπει να προσφέρουν στον σύντροφό τους. Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή. Θα ισορροπήσει το ορμονικό τους σύστημα, θα χαλαρώσει το νευρικό τους σύστημα, θα κοιμούνται καλύτερα και το σημαντικότερο από όλα θα μετατεθεί για πολλά χρόνια αργότερα ή ίσως και εξαφανιστεί η προδιάθεση να αρρωστήσουν. Βέβαια, όπως είπαμε και στα επίπεδα υγείας ο κάθε οργανισμός βρίσκεται σε διαφορετική κατάσταση υγείας. Οι περιπτώσεις που περιγράψαμε πιο πάνω αφορούν το 1^ο και 2^ο επίπεδο υγείας όπου η ομοιοπαθητική μπορεί να εφαρμοστεί και προληπτικά. Για τα κατώτερα επίπεδα υγείας η ομοιοπαθητική θα λειτουργούσε όπως είναι τα στρώματα του κρεμμυδιού. Δηλαδή αφαιρώντας με το ομοιοπαθητικό φάρμακο το πρώτο στρώμα της διαταραχής, θα εμφανίζονταν κάποια άλλη διαταραχή που μέχρι τότε ήταν καταπιεσμένη. Ο οργανισμός θα εμφανίσει την καταπιεσμένη διαταραχή με διαφορετικά συμπτώματα δηλαδή σε έναν άνθρωπο που μέχρι πριν μπορεί να κρύωνε, τώρα μπορεί να ζεσταίνεται κτλ. Ο οργανισμός θα ισορροπήσει όταν εξαλειφτεί και το τελευταίο στρώμα δηλαδή όταν τα συμπτώματα που θα προκύψουν ηλικιακά θα αντιστοιχούν στην περίοδο της παιδικής ηλικίας. Αφού λοιπόν θεραπευτούν ακόμη και ασθένειες που κάποιος είχε νοσήσει κατά την παιδική, εφηβική ή νεανική ηλικία και που είχαν πιθανόν καταπιεστεί με μια αντιβίωση, τότε ο οργανισμός θα απελευθερωθεί από νοσήματα του σώματος, της ψυχής και του πνεύματος.

ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ?

Η ομοιοπαθητική είναι η πλέον κατάλληλη για παιδιά που βρίσκονται κατά πλειοψηφία στο 1^ο έως και το 2^ο στάδιο υγείας. Άλλωστε οι παιδικές διαταραχές αφορούν κυρίως αναπνευστικές, ουροποιητικές λοιμώξεις και σπάνια διαταραχές συμπεριφοράς. Πιο σπάνιες είναι οι διαταραχές των αυτιστικών παιδιών που ενώ είναι περισσότερο έξυπνα και ικανά από τον μέσο όρο των άλλων παιδιών, έχουν πολύ μεγάλο πρόβλημα επικοινωνίας με τους άλλους. H αυτιστική διαταραχή γίνεται γίνεται φυσικά πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο χρονοβόρα θεραπευτικά. Είναι σαν να χτίζεις έναν πύργο με πολύ μικρά πετραδάκια. Κάθε φορά που το αυτιστικό παιδί παίρνει ομοιοπαθητικό φάρμακο έχει και μια μικρή βελτίωση στην συμπεριφορά, στην επικοινωνία, στον ενθουσιασμό κ.λ.π. Μετά από χρόνια ομοιοπαθητικής θεραπείας αυτά τα παιδιά καταφέρνουν να αυτοεξυπηρετηθούν, να εκφράσουν τον συναισθηματικό τους κόσμο και αν επικοινωνήσουν σωστά. Μην ξεχνάτε όμως ότι αυτά τα παιδιά παραμένουν αυτιστικά. Τα προβλήματα συμπεριφοράς γίνονται στις μέρες μας όλο και πιο αυξημένα. Τα παιδιά μπορεί να είναι πιο επιθετικά και πιο φοβισμένα δηλαδή μπορούν να ξυπνούν τρομαγμένα στον ύπνο τους ή ακόμα να έχουν μια σεξουαλική συμπεριφορά δυσερμήνευτη από τους γονείς. Ενδεικτικά αναφέρω την περίπτωση ενός κοριτσιού που οι γονείς παρατηρούσαν ότι όταν έπαιζε με άλλα συνομήλικα κοριτσάκια, του άρεσε να γδύνεται, να βγάζει ακόμα και τα εσώρουχα και να υποβάλει σε αυτήν την διαδικασία και τα άλλα παιδάκια. Μπορώ επίσης να αναφέρω την περίπτωση ενός εφήβου που δεν μπορούσε να διακρίνει αν ανήκε στο είδος των αντρών ή των γυναικών. Τέτοιου είδους παράξενες συμπεριφορές ερμηνεύονται και θεραπεύονται από την ομοιοπαθητική. Διαφορετικά οι γονείς θα απευθυνθούν αρχικά στον παιδίατρο και εκείνος με την σειρά του θα τους παραπέμψει σε κάποιον ψυχίατρο ο οποίος θα δώσει στο παιδί ψυχοτρόπα φάρμακα, θα το χαρακτηρίσει νεύρωση ή ψύχωση και το παιδί θα μείνει 1^ον κοινωνικά στιγματισμένο και 2^ον ανίκανο να πάρει ως ενήλικας την ζωή στα χέρια του. Θα είναι συνεχώς υπό την προστασία των γονιών όσο αυτοί βρίσκονται στην ζωή. Αναφορικά με τις σωματικές παιδικές διαταραχές αφορούν κυρίως τις λοιμώξεις του αναπνευστικού και του ουροποιητικού συστήματος. Οι πιο συχνές λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος μπορεί να είναι το βρογχικό ή αλλεργικό άσθμα, η ιγμορίτιδα, ο ξηρός βήχας και πιο σπάνια η πνευμονία. Λέω πιο σπάνια γιατί με την αντιβίωση που πολύ συχνά παίρνουν σήμερα τα παιδιά, συνήθως δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί η πνευμονία. Όμως πολύ συχνά καταλήγουν τα παιδιά στα νοσοκομεία λόγω κρίσης βρογχικού άσθματος όπου θα πάρουν κορτικοειδή και θα σταματήσει για λίγο η κρίση για να επιστρέψει δριμύτερη κάποια άλλη στιγμή. Αρχική παθογόνος αιτία πριν τα χημικά φάρμακα καταπιέσουν τον οργανισμό είναι οι καιρικές συνθήκες και πιο συγκεκριμένα η υγρασία. Αν τα παιδιά κάνουν ομοιοπαθητική τα προβλήματα αυτά θα θεραπευτούν μόνιμα και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.

Στις παιδικές λοιμώξεις περιλαμβάνονται κυρίως οι επαναλαμβανόμενες ουρολοιμώξεις που θα καταλήξουν σε πυελονεφρίτιδα ή σε κυστεοουρητηρική παλινδρόμηση από 1^ου έως 4^ου βαθμού. Το παιδί θα αναγκαστεί να πάρει για χρόνια προληπτικά αντιβίωση. Αντ’αυτού η ομοιοπαθητική προσφέρει πλήρη αποκατάσταση της διαταραχής σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Εξαιρείται μόνο η περίπτωση της υλοποίησης του νεφρικού παρενχύματος.

Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΔΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ?

Η ομοιοπαθητική δρα και στα τρία επίπεδα της ύπαρξής μας δηλαδή στο πνεύμα, στην ψυχή και στο σώμα μας. Η δημιουργική δραστηριότητα του κάθε ατόμου εξαρτάται από την υγεία του πνευματικού του επιπέδου. Η πιο ήπια διαταραχή αυτού του επιπέδου είναι όταν ένας άνθρωπος κατά την διάρκεια της συζήτησης μεταπηδά από το ένα θέμα στο άλλο. Η αμέσως πιο έντονη διαταραχή είναι η απώλεια μνήμης. Ενώ η αφηρημάδα είναι ακόμα πιο έντονη διαταραχή του πνευματικού μας επιπέδου. Στα τελευταία στάδια της πνευματικής διαταραχής προκαλείται γεροντική άνοια, σχιζοφρένεια κ.λ.π. Πριν όμως καταλήξει ο άνθρωπος σε αυτές τις σοβαρές εκφυλιστικές παθήσεις, διαταράσσεται πρώτα η πνευματική του ισορροπία. Δηλαδή ο άνθρωπος γίνεται ιδιοτελής, άπληστος και χωρίς ηθικές αξίες. Γίνεται ικανός να βλάψει τον συνάνθρωπό του με σκοπό το υλικό του όφελος. Επίσης η φιλοδοξία είναι συνώνυμο της ιδιοτέλειας και της απληστίας. Όποιος τρέφει ιδιοτελείς φιλοδοξίες εκθέτει την πνευματική του υγεία σε μεγάλο κίνδυνο. Πριν λοιπόν καταλήξει το πνευματικό μας επίπεδο σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις όπου τότε θα μας αναλάβουν οι ψυχίατροι, η ομοιοπαθητική θα μπορούσε να αναστρέψει την ιδιοτέλεια και την μισαλλοδοξία σε ανιδιοτέλεια, μετριοφροσύνη και αλτρουισμό. Το ψυχικό επίπεδο είναι αυτό που καταγράφει τις μεταβολές των συγκινησιακών καταστάσεων όπως αγάπη-μίσος, χαρά-λύπη, θάρρος-φόβος. Έτσι τα θετικά συναισθήματα ενοποιούν τον άνθρωπο με τον εξωτερικό του κόσμο ενώ τα αρνητικά συναισθήματα τον απομονώνουν και τον διαχωρίζουν από τον εξωτερικό κόσμο. Το χειρότερο σημείο της συγκινησιακής υγείας βιώνεται με άγχος και κατάθλιψη, ώστε ο άνθρωπος να χάνει το ενδιαφέρον του για την ζωή και να εκδηλώνει επιθυμία θανάτου. Η ψυχική του υγεία οδηγείται σε εκφυλισμό. Συναισθηματικές διαταραχές αυτού του επιπέδου είναι η ζήλια, ο φθόνος, η μελαγχολία, η νευρικότητα και ο φόβος. Η ομοιοπαθητική μπορεί να προσφέρει θεραπεία και σε συναισθηματικές διαταραχές. Το κακό με αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι πολύ πριν φτάσουν οι ασθενείς στον ομοιοπαθητικό, έχουν ξεκινήσει τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Τότε αναγκαστικά γίνεται παράλληλη θεραπεία με στόχο την αναγκαστική μείωση των αντικαταθλιπτικών. Το ιδανικότερο θα ήταν οι άνθρωποι με συγκινησιακές διαταραχές να απευθυνθούν πρώτα στον ομοιοπαθητικό για την μέγιστη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου.

ΕΙΝΑΙ Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ?

Τα εμβόλια εφαρμόζονται σε μεγάλες μάζες πληθυσμού χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η ατομικότητα, πράγμα που αντιβαίνει τις αρχές της ομοιοπαθητικής. Άλλωστε το κάθε άτομο έχει έναν δικό του βαθμό ευαισθησίας σε κάθε εμβόλιο, και παρόλ’αυτά γίνεται άσχετα με την μοναδικότητα του κάθε ατόμου. Ο εμβολιασμός είναι η χορήγηση μιας ξένης ουσίας αδιάφορα από την κατάσταση της υγείας ή την ατομική ευαισθησία του κάθε ατόμου. Ο εμβολιασμός λοιπόν διαταράσσει βαθιά την υγεία του ατόμου. Μετά το εμβόλιο οι πιθανές αντιδράσεις είναι τρεις :

1) Ήπια αντίδραση

2) Έντονη αντίδραση με πυρετό

3) Πολύ έντονη αντίδραση με επιπλοκές όπως εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα, παράλυση κ.λ.π.

Όταν η αντίδραση μετά τον εμβολιασμό είναι ήπια με τοπική φλεγμονή, κνησμό ή πόνο σημαίνει ότι ο αμυντικός μηχανισμός δεν είναι ισχυρός ώστε να εξουδετερώσει τελείως το αποτέλεσμα του εμβολίου. Έτσι η νοσηρή επίδραση παραμένει μέσα στον οργανισμό χωρίς ο οργανισμός να είναι ικανός να επιστρέψει στην προ του εμβολίου κατάσταση χωρίς την βοήθεια της ομοιοπαθητικής. Αν το εμβόλιο προκαλέσει γενικευμένα συμπτώματα όπως πυρετό, αυτό σημαίνει ότι ο αμυντικός μηχανισμός είναι αρκετά ισχυρός και μπορεί να αντιμετωπίσει με επιτυχία την νοσηρή επίδραση του εμβολίου. Αν βέβαια ο αμυντικός μηχανισμός μετά από εμβόλιο κάνει πυρετό, τότε το άτομο θα μείνει απροστάτευτο στην αρρώστια. Αυτό εξηγείται γιατί το εμβόλιο προσφέρει προστασία καταπιέζοντας το αμυντικό σύστημα δηλαδή εμποδίζοντάς του να κάνει πυρετό. Ένα άτομο που κάνει πυρετό μετά από εμβολιασμό δεν μπορεί να καταπιεστεί και επομένως ο εμβολιασμός δεν του πρόσφερε τίποτα απολύτως. Η Τρίτη αντίδραση είναι οι επιπλοκές μετά τον εμβολιασμό. Αυτήν η αντίδραση δείχνει ότι η ευαισθησία του οργανισμού στην αρρώστια είναι αρκετά υψηλή με την διαφορά ότι ο αμυντικός μηχανισμός είναι πολύ αδύνατος για να αντιμετωπίσει τον νοσηρό παράγοντα του εμβολίου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται αρρώστια. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο αμυντικός μηχανισμός είναι τόσο εξασθενημένος ώστε μετά από ομοιοπαθητική αγωγή χρειάζονται πολλά χρόνια για να ξαναβρεί το άτομο την υγεία του